Acının ve ümitsizliğin sevgilisiyim sanırım... Karanlık odaların kapılarını açan aydınlık ve yalancı kapı kollarında kaldı parmak izlerim... Hemen devrilecek bir binaya inşa ettim bedenimi ve bekliyorum titremeyi yani...
Düşüncelerim kadar dağınığım, sahte tanrılar kadar güler yüzlüyüm...
İnandıkça bana mutlu ediyorsunuz... Sağolun...